Postoji preko 300 različitih formi kineske opere. U pitanju je za Kinu vrlo popularna umjetnička forma koja se zbog svojih karakterističnih elemenata potpuno razlikuje od zapadne opere.
Kineske opere nose naziv u skladu s regijom u kojoj su nastale a porijeklo vuku iz pjesama i plesova drevnih naroda s prostora Kine pa se sukladno tome međusobno razlikuju po lokalnom dijalektu i melodijama.
Među njima, pekinška opera (京剧 jīngjù) smatra se najpoznatijom. Pored toga, s povijesti dugoj preko 200 godina, pekinška opera je i najutjecajnija i najreprezentativnija od svih kineskih opera.
Pekinška opera najdominantniji je oblik kineske opere karakteristična po tome što kao tradicionalna scenska forma objedinjuje više elemenata. Govorni dijalog, operno pjevanje, ples i akrobacije elementi su koji su više simbolični i sugestivni nego što su realistični a koji čine ovu izvedbu i netipičnom i impresivnom.
Izvode ju glumci koji moraju biti vrhunski atlete u odličnoj fizičkoj formi; to zahtijeva ovakva vrsta nastupa. Zato ih se u vrlo ranoj životnoj dobi selektira i počinje obučavati i specijalizirati za jednu od četiriju tipskih uloga. Njihova virtuoznost i uspijeg njihove izvedbe ovisi o ljepoti i profinjenosti njihovih pokreta (pokreti ruku, očiju, tijela, gestakulacija te koraci) čije značenje mora biti u skladu s glazborm; melodije uključuju arije, fiksne melodije te uzorke udaraljki.
Teme su bazirane na bogatoj kineskoj povijesti i folkloru, ali, u suvremenom dobu, govore i o suvremenom životu. Pogotovo u modernoj povijesti, kako bi se pekinška opera približila i modernoj publici, skraćuju se izvedbe (inače traju po nekoliko sati), izvode se nove predstave.
Jedna od vodećih karakteristika pekinške opere dakako je i naglašena šminka i kostimi, maske koje su raznovrsne a koje su inspirirane drevnim običajima i ceremonijama te vjerskim simbolima. Maske su određene u skladu s ulogom koje ovise o starosnoj dobi, spolu i socijalnom statusu. Važno je istaći da boja koja dominira maskom dominira i ulogom jer predstavlja ne samo karakter lika koji je nosi nego i njegovu sudbinu.
Tipično je nepostojanje strukture u smislu da nema činova nego se prizori nižu bez paženja na jedinstvo vremena i mjesta. Nema ni podjele na tragediju i komediju nego je u pitanju melodrama sa sretnim završetkom. Pozornica nema scenografiju, prazna je, ali zbog svih karakteristika pekinška opera ima jak i snažan karakter pa ovaj spoj kazališta s ostalim elementima kao što su glazba, ples, književnost, borilačke vještine i likova umjetnost zbilja stvara jedan poseban, drugačiji umjetnički spektakl!
Pekinška opera neobična je i po tome što su je prvobitno a godinama izvodili isključivo muškarci. Muškarci su igrli sve četiri kategorije na koje se dijele uloge u pekinškoj operi: gospoda, žene, grubi muškarci i klaunovi. Među svim glumcima, posebno se istakao Mei Langfang (梅兰芳 ), prvi umjetnik koji je dobio međunarodno priznanje; živio je od 1894.–1961.godine. Zahvaljujući svom specifičnom, jedinstvenom stilu, nastala je Mei Langfang škola opere. Kao jedna od najvećih legendi kineske opere, svoju je slavu stekao igrajući ženske uluge prije nego što je omogućeno ženama da glume u pekinškoj operi; prve žene glumice pojavile su se na sceni u Šangaju 1870.godine, ali zvanično uklanjanje zabrane da žene igraju u ovoj operi uslijedilo je 1911., nakon osnivanja Republike Kine, nakon što je pozornišna umjetnica Yu Zhenting (俞振庭) pokrenula tu peticiju.
Inače, iako nosi naziv pekinška opera, njezini korijeni ne potječu iz Pekinga nego s juga i istoka Kine. Naime, prvi počeci djelovanja pekinške opere vežu se uz 1790.godinu, konkretno za operu koju su četiri umjetničke trupe iz Anhui provincije došle u Peking izvoditi u čast rođendan cara Qianlonga (乾隆 Qiánlóng). Kasnije, 1828.godine, pridružila im se poznata trupa iz Hubei provincije pa je kombiniranjem ova dva stila opere postepeno formirana jedinstvena forma koju kasnije znamo kao pekinšku operu a koja je u potpunosti, smatra se, uobličena 1845.godine. Dakle, pekinška opera je kombinacija brojnih starijih formi i stilova koja se u potpunosti razvila sredinom XIX stoljeća, u periodu kada je bila iznimno popularna na carskom dvoru dinastije Qing (1644.–1912.). Od tada se smatra jednim od kulturnih blaga Kine.
Glavne izvedbene trupe smještene su u Pekingu, Šangaju i Tianjinu, ali kao oblik umjetnosti popularna je i na Tajvanu te van Kine, u SADu i Japanu.
Puno je uspiješnih i poznatih pekinških opera, ali kao najbolje predstavnice ove najprofinjenije operne forme u Kini, izdvajaju se Zbogom moja konkubino (霸王别姬), Opijena ljepota (贵妃醉酒), Crveni fenjer (红灯记), Skup heroja (群英会), Siroče Džao (赵氏孤儿), Prazan grad (空城计).
